آسیب‌شناسی اجتماعی یک باخت - بخش چهارم

آسیب‌شناسی اجتماعی یک باخت - بخش چهارم

بازی ایران - ژاپن

     به کسی برنخورد، این ایراد عمدۀ ما ایرانی‌هاست که اگر یکی، حالا به هر دلیل و به هر شکل، موفق شود حال‌مان را بگیرد دیگر به این زودی‌ها به خود نمی‌آییم! حال می‌کنیم از این‌که حال داشته باشیم و حال همه را بگیریم اما یکی دیگر اگر بخواهد این کار را با ما بکند خود به دست خویش حکم قتل خویش را امضاء کرده است! دیدید که چگونه در برابر ژاپنی‌ها میدان فوتبال را با میدان شوش اشتباه گرفتیم و هر که در میدان بود را اعم از داور و کمک داور و بازیکن، صرفا به جرم اینکه حال‌مان را گرفته بودند و نگذاشته بودند ما  حال‌شان را بگیریم شایستۀ تنبیه دانستیم! 

     ما این‌ایم! همه چیزمان بسته به حال‌مان است؛ حال‌مان که مساعد باشد صد کوه را جابجا می‌کنیم و اگر که نباشد حتی بالا رفتن از یک تپه هم برای‌مان محال می‌شود! حال داشته باشیم، به قول معروف، تا کربلا پیاده می‌رویم، نداشته باشیم عبور خطرناک از لابلای خودروها را به چند پله بالا رفتن از پل عابر پیاده ترجیح می‌دهیم! ... باری، ما اقیانوسی از احساس‌ایم، پایش که بیفتد مثل یک سونامی قد می‌کشیم و بر سر هر چیز و هر کسی آوار می‌شویم اما از حس که بیفتیم هیچ تضمینی وجود ندارد تکانی به خود بدهیم و کاغذی که دست خود مچاله کرده‌ایم را دو قدم آن‌ طرفتر به سطل آشغال، جایی که باید، بریزیم!

@Hossein_Shiran
https://t.me/orientalsociology